Hanoi roads and bridges

Нягледзячы, што легла спаць рана, прачнулася пасля абеду. Прыняла халодны (якога хрэна!) душ і памчалася гуляць, бо праз гадзіну сцямнее, а я па звычцы гуляць адна вечарамі за мяжой не збіралася.

Пайшла ў цэнтр, а там на мосце няма тратуару для пешаходаў, таму я проста пайшла па праезнай часцы супраць транспартнага патоку. Тут такі дурдом з гэтымі мотабайкамі, што аднаго псіха не заўважаць. Але мяне ўсе бачылі, але ніхто не бібікаў і паліцыя не прыехала) Цікавыя правілы дарожнага руху!

Пасля мосту амаль адразу быў цэнтр, дзе было вельмі шмат турыстаў чамусьці не ўсміхаючыхся, бо мая ўсмешка не пакідала майго твару. Магчыма, яны даўно тут і ўжо стаміліся ад гэтага сумазброднага месца. Але я кайфавала: неверагодная колькасць матацыклаў, новае месца, цеплыня і ўсе мне ўсміхаюцца. Я на свабодзе!

Даўно сцямнела, але адчувалася безапасна, таму я гуляла і гуляла плюс я зноў стала тапаграфічным ідыетам і ніяк не магла знайсці дарогу да нейкага масца, адзначанага як "хачу пайсці". Гэта быў старадаўні мост, ня толькі аўтамабільны, але і чыгуначны - Лонг Бьен (Cầu Long Biên) - пабудаваны яшчэ французамі. Калі дайшла да яго, то ўбачыла, што тратуарная частка зроблема з дрэва! Таму я зноў шла па праезнай часцы :D А хулі)) Даўно я так не ругалася матам))

Затое на другім баку я знайшла супермаркет і накупіла сябе ўсялякіх няшак (у тым ліку засушаную клубніцу - нямка!), якія амаль ўсе схалавала ўвечары падчас працы за кампутарам.

Гэта быў супер эмацыянальны дзень! І нарэшце эмоцыя былі толькі файныя :)